Lilliput Luxemburg (deel 2)
Tekst en foto's: Kris Van der Stockt Van de drie toertochten die onze gastheer summier op papier had gezet, leek me die richting Moezel met zijn afslag naar het Müllerthal de meest interessante om mee te starten. De meest toeristische ook, maar waar het goed is, keert men vaak terug, zo suste ik mezelf. Blij als een kind dat wat snoepgoed heeft gekregen, haalde ik er meteen de kaart van het groothertogdom bij. Het parcours aan dorps- en landschapsschoon dat Jacques Petry in een grote lus aan elkaar had geregen, leek me een haalbare kaart om tegen etenstijd terug te zijn in Bettel. Mooi zo, want op die manier hadden we nog wat tijd voor Vianden, dat tegen valavond weer helemaal zichzelf zou zijn!
Ik hoefde niet eens voor dag en dauw op te staan en wonder boven wonder viel er aan de smetteloos blauwe hemel geen wolkenpluk te bespeuren die alsnog roet in het eten kon gooien. Lekker lang ontbijten betekende dit. De stilte van de boerenbuiten, het frivool gekwetter van de vogels in de boomgaard niet te nagesproken, de geuren en de kleuren van de velden rondom ons… bevorderlijk was het allemaal niet om terstond tot de orde van de dag over te gaan. De zon stond dan ook al een tijd aan de hemel laaiend enthousiast haar ding te doen, toen ik de VFR in al mijn haast oneerbiedig in z'n eerste klakte. LANGS OUR EN SAUER Langs een zo goed als verlaten weg volgde ik onverwijld de Our, wiens grensfunctie ter hoogte van Wallendorf ogenblikkelijk werd overgenomen door de Sûre (Sauer in het Duits). Beide riviertjes markeren inderdaad de grens met Duitsland en slingeren zich een weg door een typisch Ardens landschap.
De Luxemburgse Ardennen, dit is het gebied ten noorden van de Sûre, worden hier in de volksmond trouwens Oesling genoemd. Oesling of Ardennen, het maakt niet uit, al dat ongerept natuurschoon aan weerszijden van de grens behoort tot het Duits-Luxemburgs Natuurpark, dat zich van het Drielandenpunt nabij Ouren tot in Echternach uitstrekt. Deze laatste is niet alleen de nestor onder alle Luxemburgse steden, maar verreweg de meest populaire in het rijtje. Van oudsher trekt de fameuze Springprocessie op Pinksterdinsdag heel wat bezoekers. Deze unieke bedevaart, waarin duizenden pelgrims op de maat van muziek naar voren springen (en dus al lang niet meer drie stappen vooruit en twee achteruit!), figureert dan ook sinds eind 2010 op de befaamde Werelderfgoedlijst. Ook de week vóór het feest ter ere van de heilige Willibrord was er zo te zien al veel volk op de been. Ik maakte me dan ook snel uit de voeten en posteerde me wijselijk aan de overkant van de rivier, helemaal op Duits grondgebied. Een strategische zet, zo bleek, want zo kon ik in alle rust het Run for Fun-gebeuren, die jaarlijkse loopwedstrijd in en rond Echternach, gade slaan. Lopen mag dan wel één van de nobelste sporten zijn, toch hield ik het na een tijdje voor bekeken. Magere kerels in korte broek kunnen me nu eenmaal niet bekoren. Bovendien had ik van hieruit een knap zicht op de stad.
Middeleeuwse muren omhelsden er immers op een bijzonder idyllische manier het stadje. Enkele van de torens bleken zelfs voor het gemak van de toerist volledig ingericht te zijn. Zonder twijfel had ik hiermee één van de mooiste stadszichten te pakken. KLEIN-ZWITSERLAND Het stadje Echternach zet niet alleen haar deuren open voor bedevaarders en terrasjeshangers, maar is ook de toegangspoort tot die andere brok natuur in het oosten van het land, La Petite Suisse. Nu heeft elk land wel zijn stukje Zwitserland, zelfs al is dat slechts een molshoop hoog. Zo dus ook ons kleine groothertogdom, waar een hoopje rotsen tussen het groen al gauw verheven wordt tot berglandschap.
Het was dan ook een gewiekste hoteluitbater uit Diekirch die met deze verbeeldingrijke naam op de proppen was gekomen. Dat de man in zijn opzet is geslaagd, is het minste wat we kunnen zeggen, te oordelen naar de vloed toeristen die elk jaar opnieuw de populairste bestemming van het land komt overspoelen. Wie zijn moment wat weet te kiezen, krijgt hoe dan ook een betoverend stukje natuur te zien, waarin sportievelingen vast en zeker hun hartje kunnen ophalen. Zo is het Müllerthal Trail een wandelparcours van maar liefst 110 km dat het ganse gebied doorkruist.
Hoe speels het zonlicht ook door het jonge loof kwam gluren nabij de Schiessentümpel, wellicht het meest gefotografeerde bruggetje over Luxemburgs hoogste (!) watervalletje, toch was ik in de eerste plaats gekomen om te rijden. De landelijke CR-wegen, vergelijk ze maar met de bekende Franse D-wegen, lagen er bijzonder "motorvriendelijk" bij. Een bedekte term voor voluit gas erop, hoewel het niet lang duurde of daar gunde ik het V-blok van de VFR weerom wat rust. Nogal wiedes met een alleraardigst dorpje als Larochette in de buurt!
Het dorp had zijn naam zeker niet gestolen, want boven op een rots torende in al zijn pracht een joekel van een dubbele burchtruïne. Place Bleech, het stemmige marktplein met zijn authentieke muziekkiosk en vooral zijn overdaad aan cafés en restaurants, bleek de ideale plek om al dat fraais te bewonderen. Lekker languit gezakt in een terrasjesstoel bestelde ik zowaar na die tweede kriek nog een koffie! BEAUFORT EN VICTOR HUGO Ook hierna was er van enige haast geen sprake. In het onooglijke Eppeldorf nam ik zelfs nog gauw de al even kleine weg naar Beaufort, vooraleer de route te vervolgen richting Reisdorf, waar de Our me opnieuw zou vergezellen, deze keer tot in Bettel, het eindpunt van deze dagrit.
Heel wat toeristen komen inderdaad naar Beaufort (Beefort in het Luxemburgs) afgezakt. En dat niet alleen omwille van zijn aalbessenlikeur! Het dorp huisvest immers één van de mooiste kasteelruïnes op zijn grondgebied. Het kasteel van de Heren van Beaufort ligt net buiten het dorp en is een absolute must voor romantische zielen. Dat dit geen holle woorden zijn, bewijst het bezoek van de belangrijkste romantische Franse dichter, Victor Hugo. In 1871 omschreef hij het kasteel, tussen twee regenbuien door, als "splendide". Een TripAdvisor avant-la-lettre die een staalblauwe lucht in ons geval alleen maar kon versterken... VIANDEN… EN NOG MEER VICTOR HUGO! Nog meer dan Beaufort is ook Vianden (en eigenlijk het ganse groothertogdom!) nauw verbonden met de figuur van Victor Hugo. Het was namelijk hier dat de dichter én politicus tijdens zijn ballingschap een kamer betrok, waar hij fantaseerde over een Verenigde Staten van Europa… lang voordat er sprake was van een Robert Schuman of een Jacques Delors! Een gedenkwaardig feit dat Vianden eert met een bronzen buste van de man op de hoek van de brug, recht tegenover - hoe kan het ook anders - Hôtel Victor Hugo!
Eens het gros van de dagjestoeristen verdwenen, plooide de stad zich in een mum van tijd terug op haar natuurlijk ritme. Bovendien zette een koperen avondzon menig gevel in vuur en vlam. Ook hier is timing dus blijkbaar alles, zeker als je op je gemak het historisch erfgoed binnen de oude stadsmuren wil bewonderen. Vooraleer ons neer te ploffen op één van de vele, nog steeds goed beklante, terrasjes trokken we via de gezellige Grand Rue naar de bovenstad. Met een indrukwekkende burcht en aanverwante versterkingen klopt hier het historische hart van de stad.
Eeuwenlang al domineert de feodale burcht de stad waarover ze waakt. Ze ligt dan ook op een rots hoog boven de Our, ongenaakbaar tussen het groen. Met name de machtige graven van Vianden maakten van de vroegmiddeleeuwse burcht een imposant bolwerk, welk in de 15e eeuw via erfenis terechtkwam bij de Oranje-Nassau's. Dit laatste kon een plausibele verklaring zijn voor de manifeste aanwezigheid van onze noorderburen in het toeristenstadje; alhoewel je onze Hollandse vrienden natuurlijk overal wel tegenkomt…
Na de grondige restauratie van 1977 schittert de burcht opnieuw in al haar grootsheid. De toeristische folders en gidsen zijn dan ook unaniem in hun beschrijving: de burcht van Vianden is de mooiste van het land! Wordt vervolgd… Lees meer: Luxemburg Lilliput deel 1
Luxemburg Lilliput deel 3
Met dank aan: Office National du Tourisme de Luxembourg www.visitluxembourg.com
Chalet Petry www.chaletpetry.com
Olympus Belgium www.nl.olympus.be