Lilliput Luxemburg (deel 1)
Tekst en foto's: Kris Van der Stockt Zeg nooit zo maar Luxemburg tegen het Groot-Hertogdom Luxemburg, althans zo leerde ik het toch op school. Een slippertje is nochtans gauw gebeurd, want het mini-staatje met z'n groothertog op de troon heeft zowat de helft van zijn naam met onze Ardense provincie gemeen. Het gevolg van een heroïsche heldendaad uit onze vaderlandse geschiedenis. Ook dat kwam ik te weten op diezelfde ouderwetse schoolbank… EEN GROOTHERTOG ALS VORST In het revolutiejaar van 1830 schaarde de helft van het jonge groothertogdom zich namelijk achter de zijde van het opstandige België in diens strijd tegen hun Hollandse bezetter. Een helpende hand die onze prille natie goed kon gebruiken en ook niet meer zou lossen. Vrijwillige aansluiting of gedwongen inlijving, het doet er niet meer toe, feit is dat ons kleine koninkrijk op slag z'n grootste provincie binnenhaalde, groter zelfs dan het huidige Groot(?)-Hertogdom Luxemburg!
Worden nationale grenzen in de regel door mensenhand getrokken (en met hetzelfde gemak weer uitgegomd, maar dat is een ander verhaal), een barrière voor de natuur betekenen ze allerminst. Ongedwongen en haast ongemerkt steken onze donkergroene Ardennen dan ook de grens over met het groothertogdom, dat pas dieper landinwaarts een golvend en open karakter krijgt. In dit vruchtbaar gedeelte is de mens duidelijk beter af en dat blijkt ook uit de naam (Gutland) die ze aan het zuiden hebben gegeven.
Het ruwe noorden, de Oesling, is met andere woorden veel minder bevolkt, maar daarom niet minder interessant. Zeker niet voor de modale motorrijder die eens wat anders wil dan de zoveelste zondagstrip naar Dinant of Durbuy. REGIONAAL EN EUROPEES Couponnetjesknippers en pomptoeristen mogen de laatste jaren dan wat uit het straatbeeld zijn verdwenen, gebrek aan aandacht heeft onze Lilliputter van Europa nooit gehad. Alleen al door zijn centrale ligging in West-Europa was de dreumes vaak de speelbal van de grotere jongens. Wie niet sterk is, moet maar slim zijn. Dat wist ook de in Luxemburg geboren Robert Schuman, de Vader van Europa, die na de Tweede Wereldoorlog resoluut het Europese voortouw had getrokken. Dergelijke Europese ingesteldheid heeft het landje, samen met het begenadigd fiscaal klimaat, bepaald geen windeieren gelegd. Ongeveer een derde van het half miljoen bewoners heeft trouwens een andere nationaliteit en dat zie en hoor je overal.
Geprangd tussen zijn grote Europese broers wist het wonderwel zijn identiteit te bewaren. Het grappig klinkende Lëtzebuergs is bijgevolg één van de drie officiële talen van het land, hoewel het Frans en het Duits nooit ver uit de lucht zijn. "Mir wëlle bleiwe wat mir sinn" ("wij willen blijven wat we zijn"), zo luidt koppig maar trots het nationale devies. Vertrouwd dichtbij en toch eigenwijs anders, ja, zo kan je nog het best onze kleinste buur typeren.
BETER EEN GOEDE BUUR… Beter een goede buur dan een verre vriend; het is een volkswijsheid die het 'm nog altijd doet. Zelfs op de valreep van een barstensvolle kalender kostte het me geen enkele moeite om een meerdaagse uitstap aan de man te brengen. Bovendien zetten de weergoden hun beste beentje voor en gelukkig had de familie Petry in de buurt van Vianden nog een ruime chalet op overschot. Dat laatste was mooi meegenomen. Zo hoefde er niemand thuis te blijven, terwijl vaderlief wat rondjes toerde in de wijde omgeving. De geneugten van het motorrijden en die van het gezinsleven, ze zullen zich nooit als yin en yan verhouden in perfecte harmonie, maar mits wat smeer- en sleutelwerk past ook dat dekseltje wel op het potje, geloof me vrij…
Nu was het al een poos geleden dat ik met de VFR nog in het spoor van Honda's Six Flat op kastelentocht was getrokken doorheen de Vallée de Sept-Châteaux. En hoewel helemaal verstopt in de vergeethoek van mijn geheugen diepte ik allengs wat gooi- en smijtwerk van de KLE op, waarmee ik in de uitlaatgassen van die Hollandse lefgozers de kronkelweg langs de Our had afgeragd… Het weerzien met de streek was dan ook bijzonder hartelijk. Net als met Vianden, dat er nog altijd even druk maar "oergezellig" bij lag aan de voet van zijn middeleeuwse burcht.
Bij mooi weer verandert het grensstadje aan de Our gegarandeerd in één groot zomerterras. Luxemburgers, Duitsers, Belgen en een handvol minzame Amerikanen - al of niet op weg naar Bastogne - lieten zich ook nu weer door een legioen luid gebekte Oranje-soldaten overtroeven. Wie hiermee kan leven, net als met de onophoudelijke sliert van wagens, treintjes… en motorfietsen die zich via de stenen brug over het riviertje een weg banen in en uit de benedenstad, vindt er zeker zijn gading. De schitterende ligging en het rijke aanbod aan toeristische voorzieningen maken van het stadje de geknipte uitvalsbasis voor een meerdaagse vakantie in het groothertogdom.
CHALET PETRY Aan bedden alvast geen gebrek in deze trekpleister. Zo te zien had de familie Petry goed geboerd en bezat ze niet alleen wat chalets en appartementen op en naast het ouderlijk erf in Bettel. Het was in dit authentiek boerengehucht, zorgvuldig geklasseerd als "patrimoine rural", dat we voor enkele dagen ons bedje hadden gespreid in een houten chalet aan de rand van het bos.
Kon men bezwaarlijk spreken van een driesterrenverblijf met viergangenmenu, toch vonden we er alles wat we nodig hadden. Bovendien kregen we die onbetaalbare plattelandsrust, op een kluitworp van het drukbezochte Vianden, er helemaal gratis bij. Als rasechte zuiderlingen vertoefden we hoe dan ook meer buiten dan binnen. Zo verwonderlijk was dat niet, want net op dat moment gaf de lente - bij wijze van afscheid - het allerbeste van haarzelf. Wisten wij veel dat hierna de zomer dringend aan vakantie toe zou zijn…
Gezonde lucht, bezienswaardige plekjes, beloftevolle CR-wegen (die kleine Chemins Repris zou ik de volgende dagen goed leren kennen), en dat allemaal op nog geen drie uur rijden van de huiselijke haardstede, het geluk ligt wel degelijk (en vaak dichter dan je denkt) in een klein hoekje… (dat Luxemburg heet!) Niks zaliger toch dan je slaapdronken van de bedsponde te laten glijden, langzaam die half toegeknepen ogen uit te wrijven, de geur van pruttelende koffie in de frêle ochtendstilte op te snuiven, om hierna met ovenverse koffiekoeken van de warme bakker uit Vianden finaal je tanden te zetten in wat een schitterende motordag belooft te worden? Kortom, genieten van dat onovertroffen ochtendmoment dat een mens alleen maar ervaart als ie met vakantie is. Heerlijk, toch?
Wijzelf maar ook de VFR brachten er met andere woorden enkele mooie dagen door. Eindelijk kon de vertrouwde V-krachtbron nog eens ongestoord voluit gaan op de onberispelijke wegen van het groothertogdom. Want het weze duidelijk: dit mag dan wel het rijkste en één van de kleinste landen ter wereld zijn, het asfalt en beton dat ons landje van melk en honing doorkruist, verbleekt zonder meer in het aanschijn van wat wij er onder de wielen kregen geschoven.
Het moet gezegd, het zag er ooit anders uit. Een wegschuivend achterwiel in een kiezelige bocht, een zoekend voorwiel op die deksels glibberige plakstreep, het leek wel een vaste zekerheid op de weliswaar door weer en wind gegeselde wegen van de Luxemburgse Ardennen. Of het legertje kuitenbijters in het spoor van de gebroeders Schleck er voor iets tussen zit, durf ik niet met zekerheid te stellen, maar dat blote benen en kale koersbanden niet van kiezels en spleten houden, dat weet ik wel. Ja, de ruime schare volgelingen van jonge goden als Andy en Frank wordt duidelijk niets in de weg gelegd in dit kleine fietsparadijs! DE KEUZE VAN PETRY "Viel Spass" stond er te lezen onderaan het velletje papier dat ons welkom heette in chalet Petry. De zoon, zelf een motorliefhebber (het kan hier moeilijk anders!), had voor de gelegenheid een drietal tochtjes uitgetikt.
Richting Müllerthal ging de eerste van de drie, goed voor een dikke 120 km rijplezier langs bekende en minder bekende wegen. Grillig gevormde rotsformaties, klaterende watervalletjes tussen weelderig groen en romantische burchtruïnes zetten alvast de toon. Net als dat verfrissend biertje op het stemmig marktpleintje van Larochette! Eenzelfde bevlogen rit leidde 's anderendaags naar en rond het Sauerthal, waar de stilte van de natuur enkel werd verstoord in het pittoreske maar petieterige Esch-sur-Sûre, dat wel leek te bezwijken onder die massale aandacht (ik vluchtte dan ook helemaal naar boven, de burchtruïne op, waar ik werd beloond met een schitterend 360° uitzicht). Een iets kortere rondrit langs het Ourthal en zo verder de Oesling in, met een allerlaatste ijscoupé op een Viandens terras, bleek de ideale afsluiter van deze korte maar intense motorvakantie.
Jacques Petry had zijn huiswerk goed gemaakt, dat was het minste wat we konden zeggen. Wat de brave man ons had voorgeschoteld, waren geen ijzervretende dagmarsen van 300 km of meer geweest, maar hapklare en goed verteerbare rondritjes.
Geloof het of niet, deze keer was er ruimschoots de tijd geweest voor natuur en cultuur, met op tijd en stond een natje en een droogje! Een heuse verademing, zeker na het kunst- en vliegwerk waarmee ik gewoonlijk het dictaat van de klok krijg opgelegd. Niet te lang en niet te kort, zeg maar kwaliteit in plaats van kwantiteit, ík heb alvast niemand horen klagen achteraf… Wordt vervolgd… Lees meer: Luxemburg Lilliput deel 2
Luxemburg Lilliput deel 3
Met dank aan: Office National du Tourisme de Luxembourg www.visitluxembourg.com
Chalet Petry www.chaletpetry.com
Olympus Belgium www.nl.olympus.be