De IK-Maatschappij
'k Stond in de file op een anders rustige secundaire weg en 'k wist begot niet waarom. Toen de stoet bestaande uit zo'n twintigtal wagens zich eindelijk in beweging zette, wist ik meteen waarom we even tevoren tot stilstand waren gekomen. Net naast de baan, op de parking van een tankstation, lag een jongeman op zijn zij, naast hem stond een wagen en enkele meters verder lag een bromfiets verkreukeld aan de kant. Hier was duidelijk een ongeval gebeurd…Naast een vrouw die waarschijnlijk de bestuurster van de wagen was, stond er enkel een jong meisje naar het tafereel te kijken. Stoppen en kijken of ik kon helpen was mijn eerste reactie en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Na een kort gesprek met de betrokkenen zorgde ik ervoor dat er een ziekenwagen werd gebeld, dat de buren dekens brachten om de jongen te steunen en warm te houden, dat de moeder van die gast, die o ironie, slechts 500 meter verder woonde, verwittigd werd… Nog geen vijf minuten later waren zowel de moeder, de politie als de ziekenwagen ter plaatse, ik wenste de onfortuinlijke bromfietsrijder het beste en liet hem achter in de kundige handen van de hulpverleners. Terug in de wagen speelde ik de film van het gebeuren onbewust nog eens af. Om tot de conclusie te komen dat het hele onfortuinlijke gebeuren ontsierd was door meer dan één wanklank. Het feit dat de automobiliste die de aanrijding had veroorzaakt zich tegenover mij probeerde te verontschuldigen door te opperen dat "die gasten met die brommers steeds te rap reden", had me nog maar eens bewezen dat de objectiviteit van de betrokkenen bij een ongeval wel héél relatief kan zijn. Extra schrijnend in dit specifieke geval, want tenslotte was de situatie zo klaar als een klontje; madam had bij het oprijden van het tankstation het fietspad gekruist waar die gast met die bromfiets op reed en aldus letterlijk die combinatie van de baan gereden. br> Veel tijd om daarover met mezelf in debat te gaan heb ik niet gespendeerd en wel omdat er nog een veel mensonterender kant was aan de zaak. Geen van de autobestuurders die voor mij in de kijkfile hadden gestaan, had zich namelijk de moeite getroost om nog maar te vragen of er hulp nodig was, ze waren zelfs niet uitgestapt dat te vragen. Kijken en doorrijden… meer was hun reactie niet geweest en dat terwijl iemand zo goed als onbeweeglijk voor een gedeukte wagen op de grond lag met daarnaast een totaal verhakkelde bromfiets. 'k Heb spijt dat ik hun nummerplaten niet heb genoteerd, anders kon ik nu nog doen wat ze feitelijk verdienen; een klacht tegen hen neerleggen wegens het nalaten van hulp bieden aan een mens in nood… De ik-maatschappij van tegenwoordig; men spreekt wel veel over humaniteit, maar daar houdt het verder ook mee op…