Een kwarteeuw Transtunisia 2008

Tekst: Louis Weenen
Beelden: Danny Stevens/L.W. Gammarth - Wat hebben Tataouine, Zarziz, Matmata en Gammarth met elkaar gemeen? Het zijn vaste etappesteden die nu al jaren een indrukwekkende karavaan motorrijders en begeleiders onderdak bieden. Ze zijn zoals nog vele andere plaatsen onlosmakelijk verbonden met de Transtunisa, die zopas bij zonnig weer zijn kwarteeuw heeft gevierd. Wij waren er bij.
Nooit gedacht
Het was een beetje veel koffiedik kijken toen Moto 80 in 1983 voor het eerst een georganiseerde enduro rally organiseerde doorheen het Noord-Afrikaanse Tunesië. Het opzet was eenvoudig: een motorvakantie op touw zetten voor enduro- en trailrijders, die in België doorgaans te weinig aan de bak kwamen. Geen competitiegebeuren, de deelnemers moeten kunnen stoppen wanneer ze daar zin in hebben of een foto willen nemen. Bovendien kunnen ze op beide oren slapen, want zowel technische als medische assistentie melden present. Organisator Luc Paquier blikt kort terug. ' Nooit gedacht dat we deze raid 25 jaar konden organiseren. Maar de feiten zijn er.' Of de TT anno 2008 veel verschilt van de eerste uitgave? "Natuurlijk wel. De deelnemende motorfietsen zijn geëvolueerd en kunnen het zwaardere terreinwerk beter aan. We hebben in de loop der jaren onze formules moeten aanpassen. Mensen hebben nu eenmaal minder tijd en zijn geneigd om sneller het vliegtuig te nemen terwijl wij hun motorfietsen ter plaatse brengen. De tijd dat we met een hele groep vanuit België naar Tunesië reden, met inbegrip van een lange boottocht en ook langs de weg terugkwamen, ligt definitief achter ons. De Trans verandert voortdurend en we zijn van plan om nummer 26 er nog maar eens anders te laten uitzien."
Anciens
Een goede TT staat of valt met zijn deelnemers. Een constante binnen de erg homogene groep is de goede verstandhouding en dito sfeer. Dat is de reden waarom vele "Transtunisiëns" terugkomen. Zoals ouderdomsdeken Jean Pierre, inmiddels 69 jaar oud, die zopas zijn 8ste Trans reed. 'Toch wegen de jaren door', aldus Jean Pierre. 'Door vermoeidheid verloor ik de controle over mijn stuur en bezeerde enkele ribben. Maar opgeven, neen, nooit. Daarvoor is deze raid te mooi.' Andere ancien, Danny, 10 deelnames, slaat een ritje over. Samen met Fons, nog een habitué en Herman, 2 TT's op de teller en later uitgeschakeld met een polsbreuk, verdwaalde hij in de duinen. De drie heren slaagden er niet in de juiste weg te vinden en werden pas na een nachtje slapen in de woestijn teruggevonden door de assistentie. Ze zorgden wel zelf dat ze opgemerkt werden. Het avontuur kroop Danny dus niet in de koude kleren.
Nummer 2
Carl is aan zijn tweede raid toe en heeft zich zelfs minder voorbereid dan vorig jaar. Wel reed hij zijn eerste TT met een 26 jaar oude motorfiets, nu met een splinternieuw model. En volgens Carl scheelt dit een slok op een borrel. Hij is een stuk minder vermoeid, weegt ook 10 kg minder en reed de TT uit in topvorm. Het belangrijkste in deze raid vindt hij de sfeer bij de deelnemers en het feit dat het landschap afwisselend is zodat elke kilometer weer boeit. Gunther rijdt ook zijn tweede Trans, maar tussen beide edities had hij een motorongeval op de weg. Hij revalideerde wonderwel, reed in het begin aarzelend zijn TT, maar na verloop van tijd verdween de schrik en kwamen de automatismen terug. Deze uitgave vindt hij toch iets zwaarder, gelukkig heeft hij zich naar eigen zeggen fysiek goed voorbereid.
Eenzame Dame
Vorig jaar waren ze nog met drie motorrijdsters, nu moet Marie France op haar eentje de vrouweneer hoog houden. Toch valt het haar al bij al mee om in dit stoere mannenwereldje overeind te blijven, misschien ook omdat haar man meerijdt. Marie France is erg sportief en heeft zich goed voorbereid op deze raid. Het rijden zelf vindt ze dan ook heel leuk, alleen gruwt ze een beetje van het technisch motorgegeven. Geen nood echter, daar werd kundig een mouw aangepast door Robert.
Gouden vingers...
Robert heeft ervaring met woestijnrally's en verleende meermaals assistentie in Paris-Dakar. Hier heeft hij de aanwezige Yamaha motoren onderhouden, maar deelnemers die met andere merken reden werden evengoed geholpen. 'De Transtunsia is voor mij vakantie' weet Robert. 'Alleen tijdens de rustdag was het constant sleutelen geblazen in een verzengende hitte. Toen moest ik toch echt naar adem happen. De benodigde hoeveelheid assistentie die moest verleend worden viel deze keer mee. Weinig pechgevallen op enkele details en lekke banden na. En ook schaars waren de valpartijen. De groep tijdens deze jubileumeditie heeft blijk gegeven van gezond verstand, gevaarlijk rijden was er deze keer niet bij'.
Museum
Tijdens onze 17de Trantunisia (het waren er telkens halve) proefden we de sfeer van de vroegere jaren. Voor de gelegenheid vonden we naast de moderne WR 250 R (een echte woestijnfiets die nu een benzine injectie meekrijgt en beantwoordt aan de euro 3 milieunorm) en WR 450, een stuk rijdende historie terug in de Ténéré 600, 660 en de oeroude doch onverslijtbare XT 500. Een volledige dag hebben we met deze laatste in het terrein gereden en ondervonden dat zijn ééncilinder geen krimp geeft en zich kan meten met de moderne exemplaren. Maar vooral de vering en het comfort zijn kinderen van hun (vervlogen) tijd, na onze rit waren we dus alles behalve fit. De oude Ténére 600, ooit winnaar in de Dakar, liet een alles behalve verouderde indruk na. Vering en motor zorgden voor een probleemloze rit. Alleen het starten met de kick was soms moeilijk. De nieuwe Ténéré die we in Marokko al konden testen, bevestigt hier al het goede dat we erover schreven. Tot zijn reishonger behoort vanaf nu ook duidelijk Tunesië.
Tripi = Luxe
De Transtunsia heeft tijdens zijn kwarteeuw lange bestaan veel trends zien voorbijkomen. Sommigen bleven, anderen verdwenen. Maar inzake navigatie is het voor de deelnemers een stukje makkelijker geworden. De komst van het roadbook was een revolutie, daarna maakten GPS systeem verloren gereden rijders het een stuk makkelijker. Dit jaar heeft de Tripi zijn intrede gedaan. Een digitaal roadbook, dat je voortdurend op de juiste weg zet. Sommige deelnemers vinden dat je een stuk zoeken en avontuur wegneemt, anderen beweren dat ze, door de correcte weg te volgen, meer tijd krijgen om van de omgeving te genieten. Persoonlijk hebben we deze Tripi als een stukje leuke luxe ervaren. Waar we vroeger bekend stonden als specialist in het verloren rijden, hadden we nu volgelingen, deelnemers met een blind vertrouwen in onze pas verworven gidskwaliteiten. Hoe dan ook, met of zonder Tripi, de TT blijft zijn charmes behouden en vervult ons na afloop nog maar eens met een flinke brok heimwee. Hopen maar dat de beschaving, via bijvoorbeeld het vele asfalteren, de charmes van het terreinrijden in Tunesië niet inhaalt.
Meer info? Surf naar www.clubmoto80.be