Reistest BMW R1200GS

Tekst en foto's: Kris Van der Stockt

Heuvelend groen met hier en daar een wijngaard of een malse weide in een lentekleed, een stevige boerderij of romaanse kerk in de plooien weggestopt, ja, de monniken van Cluny wisten wel waar de hemel zijn plekje op aarde had. Hetzelfde moet de Franse dichter en romanticus Alphonse de Lamartine in het begin van de 19e eeuw hebben gedacht, toen hij kind aan huis was in het glooiend landschap nabij Mâcon. We hebben dan ook rendez-vous in het onmiskenbaar Frans departement van de Saône en Loire, waar de geuren en kleuren al zuiders zijn maar de tafel nog altijd Bourgondisch is.

Adel verplicht
Zo komt het dat we na een dagje kilometervreten in Chalon-sur-Saône de Autoroute du Soleil laten voor wat ze is om ons op de kleine wegen van de Chalonnais en de Mâconnais Clunisois, want zo heet het centrale deel van het Bourgondisch departement, kostelijk te amuseren. Dat laatste mag je in het geval van de BMW gerust letterlijk nemen: met nog geen 1.000 km op de teller en voorzien van alle toeters en bellen - 'packs' zoals je dealer dat netjes formuleert op je factuur! - is de R1200GS anno 2014 niet bepaald een goedkope verschijning die je koud laat!

Warmlopen doet de koning der hoogpoters alleszins op de snelste weg ernaartoe. Behalve wat koolzaadvelden in uitbundig fluogeel en een handvol roofvogels op hun qui-vive valt er toch niet veel te bespeuren op de A26 in het noorden van Frankrijk. Tijd zat dus om alle aandacht te richten op het rijden zelf en al een eerste balans op te maken later op de kamer van Moulin Madame in Givry. Benieuwd als we zijn bewijst de avontuurlijke allroad meteen dat hij er staat. Net altijd een stapje verder of toch dat tikkeltje beter, ja, er zijn weinig punten waarop de Duitser geen hoge ogen gooit. Nogal wiedes dat er zoveel van zijn verkocht...

Om te beginnen mogen de vernieuwde looks er best wezen. Na negen jaar podium présence op het hoogste niveau kwam de facelift geen minuut te vroeg in 2013 om de oprukkende concurrentie op afstand te blijven houden. Zit schoonheid vooral van binnen (geen liefhebber van motoren en techniek die dat zal ontkennen), het model dat ik deze keer vóór de lens trek, oogt wel heel bijzonder knap. Goed voorzien van oren en poten en geen katje om zonder handschoenen aan te trekken, dat wel. Precies wat ik nodig heb voor een kortstondig avontuur!

Waar gelijkaardige modellen veel van hun glans verliezen van zodra je een kofferset monteert, gaan de Vario-koffers in dit geval mooi op in de stroomlijn van de body. En dat zonder dat het strakke kontje van je lieveling opeens buitensporige proporties aanneemt. Wie had ooit kunnen denken dat mooi én praktisch zijn door één en dezelfde deur zouden kunnen? Efficiënt is het wel, al is het maar dat je enkel je contactsleutel nodig hebt om de koffers te bevestigen of te openen. Dat ze flink wat opbergruimte bieden, maakt dat we deze keer niet halsoverkop op zoek moeten naar een passende tanktas.

Hoogpoter op hoog niveau
Zoals gezegd lost de GS al na dag één een groot stuk van de verwachtingen in. Zo biedt het scherm dat we voor de zekerheid maar in de hoogste stand hebben gezet alle windbescherming die we nodig hebben. Iets wat geen overbodige luxe is op verlaten autosnelwegen, waar de laatste winterwolken nog een verbeten strijd leveren met een alsmaar sterker opzettende lentezon. Zeker als je honderden kilometers aan een stuk met je neus op de wettelijke snelheidslimiet zit. Rustig cruisen heet zoiets, tegen amper de helft van het maximale toerental, en dat in de wetenschap dat er maar liefst 125 pk en evenveel Nm onder je schuilt…

Behoort het windscherm tot de betere in zijn soort, de zijspiegels zijn zowaar nog beter. De kleine veelhoekige spiegels brengen verbazend genoeg meer dan voldoende het achteropkomend verkeer in beeld en bovendien geven ze geen krimp, ook als je boven de 130 km/u rijdt of hoog in het toerental klimt. Van ons krijgen ze beslist een tien op tien, want niks vervelender dan spiegels waarop je niet kan vertrouwen als het even snel moet gaan, toch?

De hoge zithouding en het brede stuur zorgen voor een dominante maar bovenal comfortabele positie, waar ook het getrapte duozadel voor een stuk zijn deel aan heeft. Dat is niet alleen standaard in de hoogte (20 mm) verstelbaar, maar ook in de lengte (30 mm) wat de passagiersplaats betreft. Natuurlijk gaat een rit van meer dan 650 km in steeds dezelfde houding op de duur wel wat in de kleren zitten. Niks om je zorgen over te maken trouwens, gewoon even de beentjes strekken bij een tankbeurt en/of koffiestop en klaar is kees…

Met een verbruik van nog geen 6 liter per 100 km en een tankinhoud van 20 liter zit je wel een poos in het zadel. Voorzichtig als we zijn kiezen we echter het zekere voor het onzekere, ook al loodst de Garmin ons met 4 liter reserve heus wel naar het dichtstbijzijnde pompstation als het moet! Toch moet je al behoorlijk kortzichtig zijn als je alle mogelijke indicatoren over het benzineverbruik hebt gemist op het instrumentenbord. Directe feedback krijg je van de digitale brandstofmeter, terwijl een waarschuwingslichtje en de vermelding van het aantal resterende kilometers dat je nog tegoed hebt meer dan voldoende zijn om vrouwlief onrustig heen en weer te doen schuifelen achterop!

Zo is er wel nog meer waarover je wordt geïnformeerd op de boordcomputer van deze toermachine. Naast de voor de hand liggende gegevens die je op elke motorfiets terugvindt, kan je ook de bandenspanning opvragen of een aantal rijgemiddeldes tevoorschijn toveren. Dat de jongste telg uit de enduro-famiilie een kind van zijn tijd is, merk je aan de elektronica waarmee het Beiers succesmodel is uitgerust. Veiligheid boven alles en naast ABS krijg je voortaan ook tractiecontrole (ASC of Automatic Stabiliity Control) meegeleverd af fabriek.

Rijden naar believen
Ook de 5 verschillende rij-instellingen (ride-by-wire) laten zich netjes op het display visualiseren. Of je nu in Rain of Road modus rjidt (standaard vanaf 2014) of kiest voor het sportievere Dynamic of speciaal op het terrein afgestelde Enduro (Pro), met één druk op de knop heb je het helemaal voor het zeggen. Beschik je bovendien zoals ons over Dynamic ESA (Electronic Suspension Adjustment), dan hoef je je zelfs niet druk te maken over de optimale wegligging van je motor. Een sensor op het voor-en achterwiel zorgt namelijk voor de automatische veerafstelling en zowel demping (zacht, normaal, hard) als belading (alleen, met duo, met bagage) kan je naar believen kiezen of veranderen tijdens het rijden. Het gemak waarmee deze high tech zich laat bedienen vanop het stuur maakt dat je te allen tijde over de best mogelijke stuureigenschappen beschikt.

Een handleiding heb je voor de knoppenwinkel op je stuur niet meteen nodig. Intuïtief vind je wel wat je zoekt. Ook het instrumentenbord, half analoog (snelheidsmeter en toerenteller) en half digitaal (infodisplay), is ruim en overzichtelijk. Bovendien heb je helemaal geen last van de gps die centraal en goed zichtbaar boven het dashboard staat. Diezelfde gps vertelt je terloops dat de snelheidsmeter van je GS accuraat zijn werk doet. Een verwittigd man is er met andere woorden twee waard! Enkel overvloedig zonlicht zorgt voor een kleine schaduwzijde als het op de leesbaarheid van het infodisplay aankomt. Een minpuntje dat we gauw met de mantel der liefde bedekken, in ons nopjes dat we zijn met het uitzonderlijk fraaie lenteweer!

Een detail dat heel wat meer op de zenuwen werkt in het begin is de knop waarmee je de richtingaanwijzers bedient. Behoorlijk banaal misschien, maar met je handschoen aan voel je het ding nauwelijks bewegen. Gevaarlijk wel, want meer dan eens blijken de knipperlichten niet eens geactiveerd of bespaar ik me de moeite bij een zeldzame rijvakwissel op een halfverlaten autostrade. Niet echt zoals het hoort en zeker in schril contrast met de hoogstaande afwerking van de rest op de BMW. Want dat z'n toerkwaliteiten voorbeeldig zijn, daar zijn we het aan de lekker gedekte tafel van onze chambre d'hôte roerend over eens.

Na een verkwikkende nachtrust - blijkt het domein van Moulin Madame ooit nog een rustoord te zijn geweest! - en een eerlijk Frans ontbijt hebben de D- en C-wegen het helemaal voor het zeggen. Andere meesters, andere wetten en dus kies ik op het lokale asfalt van de Bourgogne du sud voor de Dynamic mode, die een directe en dus sportievere gasrespons belooft dan de Road-instelling.

Dominant op de weg (en ernaast!)
Het parcours dat Catherine voor ons heeft uitgezet, van het bescheiden wijndorpje Givry tot de indrukwekkende rots van Solutré in het uiterste zuiden van het Bourgondisch departement, gaat er na het drukke Chalon-sur-Saône in als gesneden koek. Het open landschap met zijn vriendelijke heuvels is dan ook van een eenvoudige schoonheid die ons vrolijk stemt. Zwak glooiende hellingen bedekt met wijnstok of bos spelen haasje over met vette weilanden waarop niet zelden witte dikbilrunderen gelukzalig staan te grazen.

Redenen genoeg om even de motor aan de kant te zetten aan de poort van een of ander goedboerend wijnhuis of in de schaduw van een romaanse dorpskerk of metershoge kasteelmuur. Ja, dat het hier goed leven is, merk je wel aan de extra kilootjes die je meeneemt naar huis (en dan heb ik het niet over het handige kliksysteem dat het volume van je koffers aanzienlijk doet toenemen).

Op de landelijke wegen van dorp tot dorp komt onze reisenduro pas helemaal tot zijn recht. Bulkend van vertrouwen stuur ik de GS precies waar ik 'm hebben wil. Geen bocht of wegdek is 'm teveel en dat ie stenen eet zoals men wel eens zegt, kan ik alleen maar beamen. De Conti Trail Attacks 2 schuwen dan ook het ruigere werk niet en komen mooi van pas als die boswegel of dat karrespoor even de kortste weg aangeven. Aan dergelijke paden overigens geen gebrek in deze streek en meer dan eens stuur ik de flat twin zelfs opzettelijk door het bos.

Met evenveel koppel als vermogen verloopt het rijden bijzonder vlot. Niet zozeer snel dan wel traag rijden is de kunst, zo speldt mijn vader me telkens weer op de mouw als hij me op de motor ziet. Met de jaren der wijsheid moet ik hem meer en meer gelijk geven. Wil je in eerste instantie vooral knallen zoals onze noorderburen zo graag zeggen, tuffen als een opa op zijn zondags gaat net zo goed. Er is nu eenmaal zoveel kracht onderin dat je soms wel eens vergeet hoe traag je rijdt.

Je houdt dan ook best wat gas achter de hand. Niet dat je veel last hebt van de 238 kg aan rijklaar gewicht (en nog eens zoveel met pak en zak van bestuurder en passagier). Het brede stuur en de slanke tank maken dat je gecontroleerd bezig bent en ook over de grondspeling van de boxer hoef je je echt geen zorgen te maken.

Het kloppend hart van de R1200GS is niet alleen goed geplaatst (ook je benen zitten lekker uit de wind), maar is in de eerste plaats lucht- én vloeistofgekoeld. Een technische ingreep van BMW die verstrekkende gevolgen heeft, al was het maar omdat het gemengde koelconcept met één derde water veel beter de warmte wegleidt van het motorblok (natuurlijk steekt de ventilator op de flanken een handje toe). En dat het werkt, ondervinden we aan den lijve wanneer de volgende dagen de kaap van 20 graden vlot wordt overschreden!

Geen nachtegaal die zingt
De 15 pk meeropbrengst uit deze configuratie voel je misschien nog het meest als je de flat twin aan de oren trekt. Voelbaar en vooral hoorbaar zijn ze dan, al die pk's die de boxertwin met rauwe roffel naar het achterwiel brengt. Explosief en oorverdovend zelfs als ik mijn passagier moet geloven. Nu ja, bij mijn weten zijn de Germanen altijd luidruchtig geweest en zo zoetgevooisd als een Japanse nachtegaal zal het Beiers blok überhaupt nooit klinken. Elke vogel zingt zoals hij gebekt is (gelukkig maar) en sowieso zit muzikale smaak tussen de oren.

Toch blijft het altijd even schrikken wanneer ik in een handomdraai het volledige toerental kwistig om me heen strooi in een lucht vol bijengezoem en koeiengeloei. Eén ding is zeker: het wordt kwaad kersen eten als je met je supersport ooit in de achtervolging moet!

Racen is nochtans niet aan de orde in zulk een intiem en bijwijlen romantisch aandoend landschap en ook ons programma schudt geen onvoorziene aap uit de mouw. Tijd genoeg dus om een en ander rustig in ons op te nemen. Zo leren we in het Château de Germolles, ooit nog het buitenverblijf van Filips de Stoute en onze eigenste Margaretha van Vlaanderen, waarom de Lage Landen zo massaal naar Bourgondië komen afgezakt. Een gemeenschappelijke geschiedenis waar wij Vlamingen maar al te graag het glas op heffen bij een lekkere boeuf bourguignon. Ieder pondje gaat warempel door het mondje, dus beklimmen we op het eind van de reis alsnog de fameuze Rocher de Solutré, Grand Site de France par excéllence!

Bourgondisch genieten gaat vanzelfsprekend hand in hand met toeristisch toeren. Dit laatste gaat me dan ook iets beter af in Road dan in Dynamic mode, die ik naar goede gewoonte bewaar voor een gevleugeld afscheidsritje langs Vlaamse velden. Daar blijkt trouwens dat de versnellingsbak het veel beter doet wanneer je een zeker tempo respecteert. Met name het opschakelen van tweede naar derde verloopt niet altijd even zuiver. Geen koe zo bont of er zit wel een vlekje aan en versnellingsbakken zijn nooit echt mijn ding geweest, maar toch, de BMW presteert hier duidelijk minder goed. Een lager cijfer dat des te meer opvalt in een verder schitterend eindrapport!

Met dank aan: