Noorwegen, Hordeland (deel 2)
Het kurkdroge berkenhout dat Bondgenote met royale hoeveelheden in het houtvuur stopt brandt met heldere vlam en maakt het interieur van het grote houten huis dat onze verblijfsplaats is extra behaaglijk. Toch trek ik mijn motorkledij aan want de wet van de natuur roept; er moet eten op de plank komen en daarvoor moet ik de baan op.
Veel zin heb ik vandaag niet in mijn rol als voedselvergaarder. Buiten valt onophoudelijk een druilerige regen uit laag hangende wolken en is alles groen, bruin, grijs en nat, ook al doet de zon heroïsche pogingen om de grijswitte hemel te doorbreken.
Ik tref de motoren aan waar we ze de vorige avond bij onze aankomt hebben achtergelaten. Ze glimmen van het water dat onophoudelijk langs hun flanken naar de grond sijpelt. Ik kies voor de Versys wegens zijn driedelige kofferset. Het tripje naar de winkels van Etne mag dan wel nog geen tien kilometer lang zijn, een volle ijskast en een voorraadje in de diepvries werkt op mij altijd geruststellend… Bondgenote wuift mij uit en draait zich dan om om voor de zoveelste keer over de Etnefjorden uit te kijken en die met de camera vast te leggen. Ik kan haar alleen maar gelijk geven en draai de Versys de smalle weg op die naar de beschaving leidt. Op het einde van een in de natuur doodlopende weg wonen, 't zint me wel moet ik zeggen!
De regen tikt tegen mijn helm als ik de smalle weg verlaat en de tweevaksbaan naar Etne oprij. Ondanks de minder goede weersomstandigheden is mijn humeur prima, 't is alsof ik me koester onder het grauwe deken dat over Noorwegen ligt, alsof de gezelligheid van de herfstdagen nu al over mij komt. 't Feit dat we midden mei zijn doet daar niets toe. Ik leef met de weersomstandigheden, de tijd dat ik er onder leed heb ik gelukkig al lang achter mij gelaten… Op de parking voor het shoppingcentrum laat ik de Versys achter. Druipend loop ik de Rena 1000 binnen, een vestiging van de gelijknamige winkelketen, waar het volgens mijn bronnen mogelijk is om budgetvriendelijk te winkelen. En dat blijkt ook zo te zijn. Van de beschrijvingen op de waren begrijp ik niets maar de prijzen spreken voor zich; 't is er amper een streepje duurder dan bij ons in pakweg de Colruyt, de Lidl of Aldi winkels. Noorwegen duur? Ja, enkel als je slecht gedocumenteerd die kant opgaat… Als ik terugkom aan ons verblijf staat Bondgenote me op het bordes op te wachten. Ze had de motor al van ver horen aankomen, legt ze me uit als ik de Kawasaki afzet en zodoende de rust weer in het landschap breng. Vier handen maken het werk licht en al gauw is de inhoud van de drie propvolle koffers naar de kast, de ijskast en de diepvriezer overgeheveld. De druipend natte motorkledij maakt plaats voor een lichtere en vooral drogere outfit en na een versterkende kop koffie met gebak –hadden ze ook in de Rena 1000!- probeer ik Bondgenote te overhalen tot een wandeling om de buurt te verkennen. Een beetje tot mijn verbazing is ze meteen voor dit idee te vinden. De regenjasjes die we hebben meegebracht komen nu goed van pas want nog steeds doet Pluvius zijn best om zijn tijdelijk overwicht op Apollo te behouden. De zonnegod doet echter moeite, af en toe werpt hij door de wolken door een gouden lichtschijn over het prachtige landschap.
We lopen de smalle weg op en pas dan ziet Bondgenote klaar en duidelijk de weg die we de vorige dag gereden hebben. De afgrond van goed honderd meter diep, de boordstenen langs de weg die de scheiding vormen tussen het heden en het hiernamaals, de smalle , korte tunnel die uit de grillig gevormde, massieve rots is uitgehouwen…
Ik kijk haar heimelijk van langs opzij aan en lees op haar gezicht zowel verwondering als ontzag. " 't Lijkt wel alsof ik gisteren toen we hier reden enkel oog had voor de weg en niet voor wat er naast lag" vertrouwd ze me toe terwijl ze over de Etnefjorden uitkijkt. Ik volg haar blik en hoor dan pas het monotone gedreun van een scheepsmotor uit de diepte opstijgen. Een kustvaarder baant zich een weg door het grijze water en trekt daarbij een lang spoor door het licht kabbelende wateroppervlak waar verder alleen de wind steeds veranderende figuren op tekent.
Als we in de richting van het dorp lopen komen we al snel langs met draad afgezette graasweiden. Het gras is dik en bijna surrealistisch groen, wat maakt dat de sneeuwwitte schapen die er grazen zich scherp afsteken tegen die achtergrond. Kleurige mosgewassen vormen een prachtige bekleding voor de gesteenten die door de grond naar boven steken en vormen zo een natuurlijke, schitterende rotstuin.
Een kleine kerselaar in bloei herinnert er ons aan dat het lente is en in de verte tonen besneeuwde bergtoppen aan dat dat jaargetijde ook dit jaar voor zijn overwinning op het ijs zal moeten vechten. Aks de zon even doorbreekt krijgen we de vier de jaargetijden in één beeld te zien… Schitterend!
De ons omringende natuur maakt – ondanks de regen - op ons beiden een diepe indruk. Het kleurenpallet alleen al is de moeite meer dan waard; alle schakeringen van groen, bruin en grijs in een prachtige compositie die wordt opgefleurd door witte en gele bloemen die schijnbaar achteloos her en der hun kop opsteken.
Een ruw pad slingert zich vanaf de bijgebouwen van ons verblijf, een werkende hoeve, naar beneden en trekt onze aandacht. We volgen het naar beneden terwijl we tussen de bomen door af en toe een glimp opvangen van de diepe fjord die ons wacht. Pas nu zien we ook hoe ons vakantiehuis zich aan de wanden van de fjord heeft vastgeklampt.
Eenmaal beneden staan we aan de boord van het water voor wat lijkt een kleine houten woning te zijn. Een watervalletje ruist onophoudelijk terwijl het zijn sneeuwwit water op de keien gooit. Er is geen kat te zien dus gluur ik onbeleefd maar even door de venster.
Wat ik zie doet mijn mond openvallen. In het huis blijkt een hypermoderne waterturbine te staan. Pas later zouden we vernemen dat deze krachtcentrale deel uitmaakt van een privaat onderneming en permanent en het jaar rond energie verschaft aan meer dan 60 huizen. En dat wil wat zeggen in een land als Noorwegen waar het stroomverbruik per gezin een veelvoud is van wat wij er door plegen te jagen…
Als de avond valt breekt er in het oosten een fel lichtschijnsel door het grijze hemeldak. De bries die de hele dag gewaaid heeft gaat liggen en de natuur wordt erg stil om ons heen. De voorbode van beter weer? Of is dit de stilte voor de storm? Met die vraag kruipen we, terwijl het buiten amper donker wordt, voor de televisie en kijken naar oude Amerikaanse soaps die op de Noorse televisiekanalen hun zoveelste revival beleven…
Interessante links: DFDS Seaways: http://freight.dfdsseaways.com
Visit Norway: http://www.visitnorway.com
