Reistest Ducati Multistrada 1200S 2011

Share Tekst en foto's: Kris Van der Stockt
Alle wegen mogen dan naar Rome leiden, een flink aantal van hen doen zonder twijfel Bologna aan. Fervente Ducatisti wisten dat natuurlijk al langer, maar nu blijkt dat niet alleen de trouwe fans weg zijn van de Noord-Italiaanse schone. Met name de in 2010 gelanceerde Multistrada doet zijn naam alle recht aan. En aan de verkoopcijfers te zien, heeft het grote publiek meer dan ooit de weg naar het rode merk gevonden.
Dat hij in de prijzen ging vallen en Ducati's meest verkochte model zou worden, hadden we ergens wel al kunnen vermoeden. Zeker na het weekje all-in dat we eerder dit jaar met hem hadden doorgebracht. Net als dat we toen al wisten dat we vroeg of laat zouden moeten boeten voor de bovenmaatse lentetemperaturen waarmee we al dagen werden verwend. En warm was het toen ik de sterkste hoogpoter van het moment mocht gaan ophalen in het Nederlandse Zaltbommel. Met 150 pk onder je kont stapvoets rijtje schuiven in een oer-Hollandse file, het gaat echt niet alleen in je kleren zitten. Heel even vroeg ik me zelfs luidop af - tijd zat en niemand die me hoorde onder mijn integraalhelm - of het überhaupt wel de juiste beslissing was geweest om met deze van ongeduld trappelende volbloed rustig te gaan toeren in het Beierse Frankenland. Spelend met de koppeling hield ik dan wel gelijke tred met de opgelegde ganzenpas, de Duc liet me duidelijk voelen dat hij iets héél anders in zijn mars had.
Vier motoren in één Veel drukte om niets eigenlijk, want met een eenvoudige druk op de knop had ik de nerveuze paardjes zo in het gelid kunnen doen lopen. De maximale paardenkracht in zowel de sport- als de (iets zachter afgeveerde) toermodus wordt in dat geval onmiddellijk teruggeschroefd tot een bedaard maar beheersbaar stadsvermogen van 100 pk. Eigen schuld, dikke bult dus. Van zodra ik in de smiezen had hoe makkelijk je zelfs al rijdend van de ene instelling naar de andere switchte (gewoon even het gas loslaten en je keuze selecteren), ontpopte dit hebbeding zich tot een functionaliteit die wel eens het verschil zou kunnen maken met voorgaande toerervaringen. Uiterst praktisch, maar niet altijd even handig, want met dezelfde knop zet je ook je richtingaanwijzers af. Iets te lang de vinger erop en hop, daar kan je herbeginnen met alles in te stellen.
Vervelend, maar al bij al een detail dat geen afbreuk doet aan het innoverend concept waarmee Ducati op de proppen was gekomen. De loftrompet ligt natuurlijk nooit ver weg als de rode loper wordt uitgerold, maar al snel bleek deze motor wél te voldoen aan de verwachtingen. Voor elke weg telkens weer een andere motor, het asfalt gaf het papier deze keer gelijk, ook al liet ik de Zuid-Duitse enduro-paadjes voor wat ze waren. Akkoord, vier motoren voor (bijna) de prijs van één, heel wat wenkbrauwen plooiden spontaan in de frons toen de allernieuwste MTS1200 werd voorgesteld. Wie had gedacht een koopje te doen, was eraan voor de moeite. Voor 15.000 euro (in België) haal je trouwens enkel de basisversie in huis (zonder elektronische ophanging en ABS). Een niet onaanzienlijke investering, zelfs al situeert het eerste grote onderhoud zich pas op 24.000 km (heen en terug naar Patagonië kan dus geen probleem zijn!). Hoe verleidelijk de Multistrada ook oogt, toch liet de redactie zich zo maar niet in de luren leggen. Niet door zijn uiterlijk vertoon (de motor is hoe dan ook een knappe verschijning die je niet onberoerd laat) en al evenmin door die overweldigende motorspecificaties (onderin klopt wel degelijk het hart van de vermaarde 1198 Superbike). Ducati gooide met deze veelzijdig sturende allroad een geheel eigen en bovenal te duchten tegenstrever in de strijd. En om de motorische kwaliteiten niet alleen van horen zeggen na te papegaaien, staken wij ons maar al te graag in het harnas om dat strijdros voor een weekje te berijden!
Of Ducati met zijn nieuwe Multistrada BMW's goudhaantje in het vizier wou nemen, durven we niet met zekerheid beweren. Hiervoor is het concept van de Multistrada té Italiaans en té sportief wat betreft imago. De grijze kleurstelling (race titanium) van de in 2012 verder ongewijzigde versie - op een iets langer zadel na - is allicht niet meer dan een subtiele vingerwijzing naar de ongenaakbare R1200 GS. En toch zijn het juist de onmiskenbare toerkwaliteiten die ons het meest wisten te verrassen op onze lentetocht doorheen Frankenland (het volledige reisverhaal vind je eveneens op Motorlife). Wat niet wil zeggen dat ik niet ingenomen was met die sportieve rit in golvend Vlaanderen. Zo kon ik dat familielid op zijn supersport eindelijk eens te grazen nemen...!
Sportieveling in toer outfit De Sport-versie die Ducati ons gewillig ter beschikking had gesteld, was voor de gelegenheid van het nodige voorzien om have en goed onder de beste omstandigheden te vervoeren. De optionele zijkoffers met een inhoud van 57 liter en een topcase van 48 liter volstonden inderdaad om min of meer presentabel voor de dag te komen. Dat we de extra handvatverwarmers en de middenbok van de completer uitgeruste Touring-versie moesten missen, vonden we niet zo erg. De speciale carbon-opsmuk van de Sport-versie maakte immers veel goed en de sportieve looks werden er des te meer door benadrukt.
Alleen was het jammer dat ik mijn ouderwetse maar bijzonder functionele tanktas (fototoestel, regenpakje, je weet wel) thuis had moeten laten. Magneten noch riemen bleken te "pakken" op de tankrug, welke je met een cover moet bekleden wil je een tanktas meenemen. Een bescherming die misschien wel op zijn plaats is, maar die je al gauw enkele honderden euro's kost als je kiest voor de speciale 12-liter tanktas van het huis. Italiaans design heeft nu eenmaal zijn prijs. Maar kom, in het licht van het totale kostenplaatje glijdt allicht niemand over deze peulenschil uit… Dat je met een allroad flink wat kilometers kunt verzetten met behoud van de nodige souplesse in lijf en ledematen, wisten we al een tijdje. Het toercomfort van de Multistrada hijst zich echter op zulk hoog niveau dat hij niet zou misstaan tussen menig groottoerder. Uiteraard heeft het vier-in-één-concept Ducati tot een zeker compromis gedwongen. Cardanaandrijving, reuzenwindscherm en cruise control, ze zijn écht geen zicht op een sportief aangelegde fiets!
Uren in het zadel zitten en gewoon genieten van het motorrijden tout court, het is een evidentie op zich van zodra het Testastretta-blok zijn herkenbare melodie ten ore geeft. Tenminste, als een leeggelopen benzinetank van 20 liter je niet abrupt tot de orde roept. Maar wees gerust, dan ben je toch al 300 km ver. Op de autosnelweg geraak je met een gemiddeld verbruik van om en bij de 5,5 l/100 km zelfs nog een stukje verder. Een wel heel fatsoenlijke waarde als je het me vraagt, hoewel we op het smetteloos asfalt van menig Hochstrasse al gauw een dikke liter meer door de ovale inlaatkelken persten. Het zadel biedt genoeg plaats voor twee en de getrapte vorm ervan geeft de piloot een aangename steun in de onderrug. Het brede stuur en de goed geplaatste voetsteunen zorgen voor een relaxte rijhouding, die je zeker weet te waarderen op het eind van de dag. Het windscherm dat je manueel in de hoogte kan regelen (tot 6 cm), doet waarvoor het werd ontwikkeld en beschermt je tegen lastige wervelingen aan het hoofd. Getrainde nekspieren zul je er dus niet aan overhouden, maar daarvoor bestaan gelukkig minder pijnlijke methodes…
Op zijn minst zo efficiënt als de stroomlijnruit zijn de zeshoekig gevormde spiegels, die een degelijk en behoorlijk trillingsvrij zicht bieden op wat er achter je gebeurt. Vanzelfsprekend misschien, maar lang niet altijd het geval, zo weten we uit ervaring. Zien en gezien worden, daarover hoeft men zich echt geen zorgen te maken achter het stuur van de twin. Hooggezeten in het zadel - de 850 mm kan optioneel met 25 mm worden verlaagd - behoud je immers te allen tijde het overzicht. En geloof me of niet, bij menig tegenligger ging niet zelden die duim omhoog. Sympathieke kerels, daar in Beieren!
Wie misschien nog het meest enthousiast reageerde, was het anders best wel kieskeurig gezelschap achterop. Aan de gracieuze wijze waarop ze zich bij de eerste tankbeurt van de motor hees, wist ik eigenlijk al genoeg. Geen gewrijf aan knie of kont met andere woorden en dat zou de rest van de week niet anders zijn. De 'Tour der Kontraste' die we in een wijde boog om Würzburg reden, schotelde ons nochtans een gevarieerd parcours voor, dat in combinatie met het strakke dagprogramma best wel pittig mocht worden genoemd. Multi is niet weinig Een veelvoud aan wegen door een landschap vol contrasten, het kon niet beter in het plaatje passen van wat ze in Bologna hadden uitgetekend. Klein of groot, recht of krom, traag of snel, de Multistrada reeg de wegen met alle gemak aan zijn wielen. Een motor die zich aanpast aan zijn/haar berijder en niet omgekeerd, wie zou hiervoor niet willen tekenen? Wat niet wil zeggen dat hij een ideale opstapmotor is. De kracht onderin is echt niet van de poes en in onervaren handen loopt zoiets beslist verkeerd af.
Van recreatieve toerist naar snelle jongen, dankzij de aanwezige elektronica is het zo gepiept. Net als in touring mode beschik je in sportstand over de volle 150 pk, die nu echter zonder enig pardon worden afgegeven. Ook het uit de racerij afkomstige antislipsysteem (DTC of languit Ducati Traction Control) grijpt in deze set-up iets later in. Bovendien zorgt de elektronisch gestuurde vering (DES wat staat voor Ducati Electronic Suspension) voor een sportieve, lees stijve, afstelling van de Öhlins veersystemen voor- en achteraan.
Optimaal weggedrag heb je met de MTS1200 S dus helemaal zelf in de hand, ook als de motor extra wordt belast. Met of zonder passagier, al dan niet met bagage, je hebt het maar uit te kiezen op het lcd-scherm van je boordcomputer en alles wordt zo voor jou geregeld. Maar goed ook, want zo kan je je 100% concentreren op de baan… Italiaan met ballen Wat snel gaat de Multistrada, zeker weten. Dat bewees een korte stoplichtsprint op bekend terrein. Zonder de adrenaline helemaal de vrije loop te laten (en zo in eerste en tweede versnelling een onverwachte wheelie te trekken), nam ik behoorlijk afstand van het andere motorverkeer. Verrassend en toch weer niet, want deze Italiaan is er een met ballen aan zijn lijf, zo gaf mijn tegenstander later ruiterlijk toe.
Natuurlijk ligt de eindspurt van een superbike hoger dan die van een langeafstandsloper op hoge stelten. Of zijn adem daadwerkelijk stokt aan 255 km/u, dat hebben we in het van flitspalen vergeven Vlaamse platteland niet durven testen. Toch ondervonden we geen enkele moeite om menige superbike bij te benen op de rechte stukken. Wel is het even opletten geblazen als je de Mulitstrada op zijn oor wil leggen bij het betere bochtenwerk. Een iets te krappe grondspeling pleegt in dat geval iets te snel naar onze mening een aanslag op de voetsteunen. Niks onoverkomelijks echter, want een hoogpoter moet je nu eenmaal niet spectaculair links of rechts gooien om snel door de bocht te gaan.
Een messcherp stuurgedrag en vertrouwenswekkende feedback laten je immers toe om gretig je tanden te zetten in het wegdek. Het schoeisel van deze hardloper werd dan ook speciaal ontworpen om topprestaties neer te zetten. Hard in het midden en zacht aan de buitenkant lieten de Scorpion Trails van Pirelli zich nergens betrappen op enige misstap, hoe klein ook. En mocht het even mislopen, dan knijp je toch gewoon iets harder in die Brembo-bijters, toch?
Van trekvogel tot stadsmus Los van het enorme koppel bleek vooral het gewicht van de Multistrada een enorme troef. Bepakt en bezakt glipten we als een paling door het stadsverkeer van toeristische hotspots als Bamberg en Würzburg. Met een rijklaar gewicht van 220 kilogram heb je dan ook geen enkele moeite als het op manoeuvreren aankomt. In "urban mode" doe je dat trouwens in alle veiligheid, met progressief bruikbare pk's en nauwgezette tractiecontrole aan pols en achterwiel. Koppelrijk en schakellui, zo mocht je onze rijstijl in stad en dorp omschrijven.
Dat alles zo vlotjes draait op deze motor heeft bovendien veel te maken met het kleine 17 duims wiel vooraan. Hoe kleiner, hoe wendbaarder uiteraard. Mede dankzij een korte draaicirkel en het opmerkelijk laag gehouden gewicht voor een allroad voelden we ons ook in de drukte van de stad helemaal in ons sas.
Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering, om het met de woorden van Salvador Dalí te zeggen. Iets waarmee ik geen moeite heb, zeker als die herinnering mooi is. Geen blijer weerzien dan een oude vriend trouwens. Want zeg nu zelf, die gloednieuwe Tiger Explorer, die Kawasaki Versys 1000, de BMW R 1200 GS Rally, de Honda CrossTouerer, en de Yamaha en KTM hoogpoters die vragen, wat zeg ik, smeken toch om een ultieme multitest…?