Kawasaki KR750 1975 fabrieksracer
Het succes van Kawasaki mag dan momenteel op gebied van de wegracesport op een laag pitje staan, ooit was Team Green een van de succesvolste raceteams ter wereld. Met name in de jaren '70 zag menige motorfabrikant groen van afgunst de successen van Kawasaki aan. Eén van de motoren die daarvan aan de basis lag was de KR750 en die racer konden we onlangs in - originele toestand! - fotograferen tijdens de Biker's Classics te Francorchamps.
Het is de fabrieks KR750 van Mick Grant die geposeerd heeft voor de beelden in dit artikel. De grootmeester himself, de immer jong ogende en zeer sympathieke Grant, verwijderde voor ons de stroomlijn van de motor waarmee hij in 1975 de Senior TT van Man won. De KR750 was dat jaar voor het eerst in de race en toonde meteen dat er met hem rekening diende te worden gehouden. Met een officieel geregistreerde topsnelheid in de wedstrijd van meer dan 283 kilometer per uur en een gemiddelde snelheid van 176,73 kilometer per uur haalde Grant ook dat jaar ook het ronderecord op Man voor Kawasaki binnen.
Terwijl we de beelden maakten merkten we op dat geen enkel veersysteem van de KR750 buitenaf regelbaar was. Mick beaamde dat en vertrouwde ons toe dat mocht hij toen zoveel geweten had van rijwielgedeeltes als nu, de resultaten veel beter zouden zijn geweest. Komende van een zevenvoudig TT van Man winnaar, ex fabrieksrijder voor Kawasaki, meervoudig GP winnaar en als ontwikkelingsrijder indertijd bij het Honda NR500 project betrokken piloot spreekt dat boekdelen. Niet alleen over de kennis die indertijd beschikbaar was maar ook over de bescheidenheid van de man zelf. Hij had ons gemakkelijk één of ander verhaal op de mouw kunnen spelden maar deed het niet. Echte kampioenen, je herkent ze niet alleen aan de lengte van hun palmares…
De KR750 was de fabrieksuitvoering van het driecilinder tweetaktconcept dat Kawasaki indertijd bekendheid bezorgde zowel op de openbare weg als op de racebaan. Door de toevoeging van waterkoeling wilde Kawasaki de betrouwbaarheid van de driecilinder 750 verhogen tijdens de wedstrijden. Iets was slechts gedeeltelijk lukte; de KR750 was gruwelijk snel maar ging niet zelden stuk. Mick geeft daarvoor de schuld aan de krukas die volgens hem nogal snel de pijp aan maarten durft te geven als het gas er constant vol op staat op circuits met lange snelle stukken.
De krachtbron van de KR750 is een dwars in het frame geplaatste driecilinder tweetact. De motor heeft een boring en slagverhouding van 71 x 63 millimeter en komt daarmee aan een cilinderinhoud van 748,2 cc. De vloeistofgekoelde cilinders betrekken via zuigersturing hun brandstofmengsel van drie carburatoren. Wie goed kijkt ziet op het onderstaande beeld dat er een apart reservoir voor de tweetakt smeerolie aan boord is en een oliepomp voor de aanvoer zorgt. De droge koppeling is tevens duidelijk zichtbaar evenals de waterpomp die de koelvloeistof in beweging zet. Het schakelpedaal van de versnellingsbak zit rechts en met de linkervoet zet Mick de achterrem in werking. Als topvermogen voor de KR750 is hier en daar 120 pk bij 9.500 toeren genoemd terwijl het gewicht in de buurt van de 140 kilogram mag worden geschat. Exact cijfermateriaal is echter niet voor handen; de commerciële belangen die aan de pk/gewichtsverhouding vast werden gehangen zijn maar in latere decennia bedacht…
Feit is dat deze motorfiets - jammer genoeg - nooit in een straatversie is uitgebracht. De viertaktmodellen staken daar een stokje voor en bij Kawasaki was dat een flinke stok in de vorm van de Z900 die meteen tot een legende werd verheven. Wie de KR750 echter heeft zien en horen rijden – toentertijd of onlangs - weet dat een zo mogelijk nog grotere legende verloren is gegaan door deze speling van het lot. Technisch is de KR750 namelijk heel interessant. Alleen al de vorm van de expansie uitlaten bewijst dat hier met visie is tewerk gegaan. Terwijl Suzuki op zijn driecilinder racer een gloeiend hete uitlaat net onder de inlaat van de carburateurs liet lopen - niet gezond voor veel vermogen - plaatste men bij Kawasaki die drie dikke volumes op kundige wijze onder het blok zonder de grondspeling daarmee direct in gevaar te brengen.
De karakteristieke vorm van het plaatwerk, de kleurenstelling die je vanop een mijl afstand diets maakt over welk merk het gaat; geen enkele racefanaat die de jaren '70 heeft gekend en die naam waardig is kan eraan voorbij zonder emoties te voelen. Op deze motor, de KR750, reed ook niet alleen Mick Grant, maar ook mannen met namen als Greg Hansford, Yvan Duhamel, Gary Nixon en Barry Ditchburn. Erv Kanemoto bouwde er zelfs een eigen rijwielgedeelte voor waarmee Nixon hoge ogen gooide… Maar het heeft niet mogen zijn; deze Kawasaki had het ongeluk het tegen een tijdgenoot te moeten opnemen die niet de eerste de beste was; eentje die één cilinder meer had, uit de Yamaha stal kwam en luisterde naar de naam TZ750… en die vormt het onderwerp van een ander artikel dat er binnenkort aan komt!
